A NENA SOBRE O TELLADO (Microrrelato)
Sempre pasamos a Noiteboa sós, nun
excepcional alarde de atención paterna e marisco conxelado. Inda que en ocasións,
se algo se lle cruza de mal xeito, o papá sentase á mesa sen amañar, case con carraxe,
coa faciana ensombrecida e o ricto amargo, e entón só nos queda a fartura dos
lagostinos, do opresivo silencio e das bagoas contidas que pesan coma pedras no
peito da mamá.
Fai dúas horas tupiuse o desaugue
do váter. Dende aquí podo escoitar os seus xuros namentres esnaquiza a tubaria.
A Noiteboa cheira a feces, cheira a queimado.
Comentarios
Publicar un comentario